Të nderuar besimtarë, feja jonë e lartë, Islami, urdhëron besimin, adhurimin dhe moralin e mirë. Islami është si shembulli i një peme, ku besimi është rrënja, trungu i saj është adhurimi dhe fryti i saj është morali i mirë. Ashtu si pema është kuptimplotë, e vlefshme dhe e dobishme me rrënjët, trungun dhe frutat e saj, edhe njeriu besimtar me besimin, adhurimin dhe moralin e tij të mirë, bëhet person më i përsosur, më i pjekur dhe më i dobishëm.
Bazat e besimit janë: Besimi në ekzistencën dhe njëshmërinë e Allahut, engjëjt e Tij, librat e Tij, profetët e Tij, Ditën e Gjykimit dhe besimi në Caktimin e Tij të të mirës dhe të keqes. Besim do të thotë të shprehim me gjuhë dhe të vërtetojmë me zemër të gjitha të vërtetat që na ka përcjellë Profeti a.s.
Të nderuar besimtarë, Allahu xh.sh. në Kur’anin Famëlartë thotë:
أَحَسِبَ ٱلنَّاسُ أَن يُتۡرَكُوٓاْ أَن يَقُولُوٓاْ ءَامَنَّا وَهُمۡ لَا يُفۡتَنُونَ
“Vërtet mendojnë njerëzit, se do të lihen të thonë “Ne besojmë”, pa u vënë në provë?!”[1]
Ky ajet na informon se për të qenë besimtarë, nuk mjafton të thuash vetëm “besoj”, sepse besimi nuk është thjesht një lidhje ndërmjet robit dhe Zotit, nuk është thjesht një frazë e thatë e izoluar nga jeta dhe e kufizuar në mendje. Por, besim do të thotë të veprojmë dhe ta organizojmë jetën në përputhje me qëllimin e krijimit tonë. Është të përpiqemi të përmbushim përgjegjësitë tona ndaj Krijuesit, familjes, vetes tonë dhe shoqërisë ku jetojmë. Do të thotë të jemi të ndjeshëm ndaj asaj që ndodh rreth nesh. Do të thotë të shqetësohemi për hallet e të gjithë njerëzve që janë të shtypur, kudo që ndodhen dhe të ndjejmë dhimbjen e tyre në zemrat tona.
Të nderuar vëllezër e motra, adhurimi është reflektimi dhe shfaqja e besimit tonë në jetë. Adhurimet janë fjalët dhe veprimet e veçanta që na mundësojnë të arrijmë pëlqimin e Zotit. Adhurimi është shprehja e mirënjohjes tonë ndaj Allahut për begatitë e Tij ndaj nesh.
Pa adhurimet tona, besimi nuk mund ta drejtojë plotësisht jetën tonë. Zemra jonë nuk bëhet e pastër thjesht duke thënë “Zemra ime është e pastër!”. Nga ana tjetër, adhurimi i kufizuar në një ditë të javës ose një muaj të vitit nuk mund të na sjellë lumturi në këtë botë dhe në ahiret. Në këtë kontekst duhet të përmendim Ajetin Kur’anor ku Allahu thotë:
مَنۡ عَمِلَ صَٰلِحٗا مِّن ذَكَرٍ أَوۡ أُنثَىٰ وَهُوَ مُؤۡمِنٞ فَلَنُحۡيِيَنَّهُۥ حَيَوٰةٗ طَيِّبَةٗۖ وَلَنَجۡزِيَنَّهُمۡ أَجۡرَهُم بِأَحۡسَنِ مَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ
“Cilindo mashkull apo femër që kryen vepra të mira, duke qenë besimtar, Ne do ta bëjmë që të kalojë jetë të bukur dhe do ta shpërblejmë sipas veprave më të mira, që ka bërë”.[2]
Edhe pse të gjitha mëkatet e tij iu falën, Profeti a.s. nuk e la kurrë adhurimin e tij edhe në kushtet më të vështira të jetës.
Të nderuar besimtarë, ajo që do të na përsosë besimin tonë është morali i mirë. Morali është trashëgimia më e madhe që Profeti a.s. na la pas shpalljes. Morali është thelbi i Islamit. Personi i mirë është domosdoshmëri për një shoqëri të virtytshme. Moral do të thotë që cilësitë e mira, të tilla si dhembshuria dhe mëshira, e vërteta dhe ndershmëria, drejtësia dhe ndihma, të mbizotërojnë në jetën tonë. Do të thotë të largosh nga jeta sjelljet e këqija si inati dhe urrejtja, zilia dhe pasioni, shpërdorimi dhe koprracia. Është ruajtja nga haku i njerzëve dhe i shoqërisë.
Si besimtarë, duhet të përpiqemi që besimi ynë t’i japë kuptim jetës sonë e adhurimi të ndërtojë identitetin tonë. Morali duhet të udhëheqë gjithë sjelljen tonë. Atëherë duart tona do të largohen nga harami, sytë tanë do të largohen nga mëkati dhe gjuha jonë do të largohet nga gënjeshtrat. Familja jonë do të jetë shtëpia e paqes dhe lumturisë. Fqinjësia jonë do të vazhdojë me respekt dhe dashuri. Bizneset tona do të jenë të pastra dhe fitimet tona do të jenë të bollshme. Të gjithë njerëzit e shtypur dhe të viktimizuar në tokë do të buzëqeshin. Bota jonë do të vazhdojë të jetë tokë e paqes dhe mirëqenies.
Hytben po e mbyllim me duanë e Pejgamberit a.s. ku thotë:
“Zoti im! kërkoj nga Ti një besim të fortë të zbukuruar me moral dhe vepra të mira që do të çojnë në shpëtimin e përjetshëm”[3]
[1] Ankebut, 2.
[2] Nahl, 97.
[3] Ibn Hanbel, II, 321.