O myslimanë të nderuar!
Ashtu siç ka ndodhur në të kaluarën, edhe sot të padrejtët nuk janë tërhequr nga qëllimet e tyre për të përçarë umetin e Muhamedit ﷺ dhe për të pushtuar vendet islame. Ata po përpiqen me ngulm për të shkatërruar unitetin e umetit dhe për ta përçarë atë, madje po përdorin çdo mjet për të futur myslimanët në përplasje mes tyre.
Këta kriminelë që nuk njohin asnjë të drejtë apo ligj, para syve të gjithë botës, po i djegin njerëzit të gjallë në Gaza, në vendin e tyre, pa bërë dallim mes të vegjëlve e të rriturve, burrave e grave, duke kryer një gjenocid të madh. Çdo ditë, qindra të pafajshëm humbin jetën nën bombardime ose vdesin nga uria.
Britmat e fëmijëve tronditin qiejt, zërat e nënave mbushin fronin e Zotit me vaj e pafuqia e baballarëve copëton zemrat e çdo njeriu me ndërgjegje dhe ndjenjë njerëzore.
Shkaku rrënjësor i këtyre dhimbjeve nuk është forca e të padrejtëve, por shpërndarja jonë si myslimanë, përçarja jonë, mungesa e reagimeve dhe moskujdesi ynë.
Ne harrojmë se mëshira gjendet në unitet e ndëshkimi në përçarje.
O besimtarë të nderuar!
Sot, ne jemi në atë gjendje për të cilën na ka paralajmëruar Profeti ynë, Muhamedi ﷺ, kur ka thënë: “Do të vijë koha kur kombet do të mblidhen kundër jush ashtu siç mblidhen të uriturit rreth një sofre”.
Atëherë dikush tha: “A për shkak të pakësisë do të jemi në atë gjendje, o i Dërguari i Allahut?”
Ai tha: “Jo, përkundrazi, atë ditë do të jeni të shumtë, por do të jeni si shkumëza që bart uji i përmbytjeve. Allahu do t’ua heqë frikën nga zemrat e armiqve tuaj dhe do të mbjellë në zemrat tuaja dobësinë (wahn)”.
Dikush e pyeti: “O i Dërguari i Allahut, çfarë është ajo dobësi (wahn)?”
Ai tha: “Dashuria për dynjanë dhe urrejtja ndaj vdekjes”.[i]
Dhe megjithatë, përkundër urdhrit madhështor të Zotit tonë: “Dhe kapuni të gjithë për litarin e Allahut e mos u përçani”,[ii] ne, dita-ditës, largohemi nga njëri-tjetri për shkak të interesave të kësaj bote dhe dëshirave personale. Kjo gjendje i forcon edhe më shumë padrejtësitë dhe e shton mizorinë e tiranëve.
O myslimanë të nderuar!
Kthimi i paqes në tokë nuk mund të realizohet veçse përmes bashkimit të umetit të Muhamedit ﷺ mbi themelet e vëllazërisë dhe lëvizjes së tij në kuadër të unitetit dhe solidaritetit, në përputhje me fjalën hyjnore:
“Dhe ata të cilëve u bëhet padrejtësi, ata vetë mbrohen”.[iii]
Ashtu siç thuhet në hadithin e Profetit ﷺ: “Mos u urreni mes vete, mos u smironi, mos ia ktheni shpinën njëri-tjetrit, por bëhuni robër të Allahut, vëllezër mes jush”.[iv]
Ne mund të jemi si gurët e një ndërtese që përforcojnë njëri-tjetrin, dhe të ndajmë dhimbjet si pjesë të një trupi të vetëm, sipas ajetit: “Vërtet, besimtarët janë vëllezër”.[v]
Prandaj, si myslimanë, pa marrë parasysh gjuhën, ngjyrën, racën apo medhhebin, duhet të veprojmë me frymën e vëllazërisë, siç thotë Kurani: “Ky është umeti juaj – një umet i vetëm dhe Unë jam Zoti juaj, andaj më adhuroni Mua”.[vi]
Duhet të konsiderojmë si pjesë të familjes së Islamit çdo person që pranon Allahun si Zot, Islamin si fe dhe Muhamedin ﷺ si profet. Sepse, siç thotë Kurani: “Ju jeni umeti më i mirë që i është dërguar njerëzimit: urdhëroni për të mirën, ndaloni nga e keqja dhe besoni në Allahun”.[vii]
Pikërisht, urdhërimi për mirë dhe ndalimi nga e keqja është ajo që na bën të arrijmë këtë përshkrim të lavdishëm.
O besimtarë të nderuar!
Islami është ai që krijoi vëllazëri ndërmjet Omer ibn el-Hatabit (arab) dhe Selman el-Farisiut (persian); ndërmjet Bilal el-Habeshit (afrikan) dhe Suhejb er-Rumit (romak).
Ruajtja e kësaj vëllazërie dhe përçimi i saj brezave të ardhshëm nuk është çështje zgjedhjeje apo preferimi – por një detyrë besimi dhe përgjegjësi morale.
Prandaj, ejani të bashkohemi si myslimanë që besojmë në të njëjtin Zot, ndjekim të njëjtin Profet ﷺ, udhëhiqemi nga i njëjti libër (Kurani) dhe i drejtohemi të njëjtës Kible.
Të punojmë së bashku, dorë për dore, me zemrat tona të bashkuara. Le t’i forcojmë përpjekjet tona për të rritur unitetin, vëllazërinë dhe dashurinë tonë si një umet i madh dhe në të gjithë botën islame.
“O myslimanë të nderuar!”
Po bëhet shfarosja e një populli të tërë në Gaza.
Spitalet, shkollat dhe vendet e shenjta janë shkatërruar tërësisht.
Nuk janë vetëm myslimanët ata që po vriten, por edhe vullnetarët që ofrojnë ndihma humanitare për ta, punonjësit shëndetësorë që përpiqen të ndihmojnë të plagosurit dhe gazetarët që përpiqen ta bëjnë të njohur këtë padrejtësi në mbarë botën – edhe ata po vriten.
Kjo padrejtësi duhet të marrë fund.
Shpëtimi për të shtypurit do të vijë patjetër.
Sa për tiranët, kurrë nuk do të arrijnë qëllimet e tyre.
Nga këtu, u bëj thirrje të gjithë njerëzve me ndërgjegje dhe drejtësi që të jenë të ndjeshëm ndaj një grushti bandash vrasëse dhe bashkëpunëtorëve të tyre në krim dhe që të shfaqin reagimet e tyre të ndershme dhe fisnike.
Le të kujtojmë gjithmonë: Pajtimi me padrejtësinë është edhe vetë një padrejtësi.
[i] Abu Dawud, Kitab al-Malahim, 5. Ahmed ibn Hanbel, Musned, vëll. 5, f. 278.
[ii] Surja Ali Imran, 3:103.
[iii] Surja Shura, 42:39.
[iv] Muslim, Kitab al-Birr (Libri i mirësisë ndaj njerëzve), hadithi 28.
[v] Surja Huxhurat, 49:10.
[vi] Surja Enbija, 21:92.
[vii] Surja Ali Imran, 3:110.